مبارزه با هوای نفسانی راه فتح تمام قله های بزرگی

اگر می خواهیم به همه خیرهای عالم هستی یک جا دست پیدا کنیم و لذت همه نعمت های بهشتی را درهمین دنیا تجربه کنیم تنها راهش این است که بمیریم ! البته مردن از حیات پست حیوانی و میراندن هواهای نفسانی ، این کار شدنی است به همین دلیل امیر المومنین علیه السلام فرمود : 

«أَخْرِجُوا مِنَ‏ الدُّنْیَا قُلُوبَکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَخْرُجَ مِنْهَا أَبْدَانُکُمْ »[1]  قبل از آن که به مرگ طبیعی بدن هایتان را از دنیا خارج کنند ، قلب هایتان را از آن خارج کنید .

برای محقق شدن این امر مقدمات بسیاری لازم اند که اصلی ترین آنها عشق  و محبت به خدای متعال  و خدا گونه هاست .

اگر با کسب معرفت به خدا و خداگونه ها ، مقدمات عاشق شدن را فراهم کردیم ، می توانیم بر تمامی لذت های نفسانی و خیالی غلبه کرده و قله های عظیم عالم هستی را فتح کنیم .

این جاست که در مناجات شعبانیه می خوانیم :

«إِلَهِی لَمْ یَکُنْ لِی حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِیَتِکَ إِلَّا فِی وَقْتٍ أَیْقَظْتَنِی‏ لِمَحَبَّتِک‏َ» [2] ای خدا من قدرتی که از معصیت باز گردم ندارم مگر آن وقتی که تو به عشق و محبت مرا بیدار گردانی.

یعنی تنها با محبت خداست که می توان از دام های تیره و تار نفس و شیطان و تعلقات عالم پست حیوانی که در عالم عشق و محبت همگی آنها معصیت اند نجات پیدا کرد .

پس بیایید کاری کنیم تا خورشید عشق الهی در مملکت وجودمان طلوع نموده و تمام ظلمت ها را از بین ببرد و بتوانیم تمام خیرات عظیم را در عالم هستی بدست بیاوریم .

بمیرید بمیرید از این عشق بمیرید             از این عشق چو مردید سماوات بگیرید [3]

وقتی که سر دوراهی حق  و باطل ، خدا و نفس قرار گرفتیم اگر از  سر عشق الهی راه حق را انتخاب  کردیم در همان لحظه کشته شده ایم ، کشته عشق !

اینجاست که به موت ارادی رسیده و چون شهید راه عشق الهی شده ایم خدا نیز ما را مقیم بارگاه رزق لا یزال خود نموده و تا ابد ما را مهمان خانه به خانه خود می گرداند .

سبحان الله تعالی عما یصفون . 

پس بیایید با مبارزه با هواهای نفسانی ، بر اساس دستورات شریعت الهی ، قبل از این که به مرگ طبیعی روح از جسممان مفارقت کند  بمیریم :

« مُوتُوا قَبْلَ أَنْ تَمُوتُوا» قبل از آن که بمیرید ، بمیرید!

────────────────────────────

[1] (نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 321)

[2] (إقبال الأعمال (ط - القدیمة)، ج‏2، ص: 686)

[3] مثنوی معنوی