خدا عاشقان خود را تربیت می کند

تمام انسانها هدفی برای حیات خود دارند ، وقتی از آنان بپرسیم هدف تو از زندگی کردن چیست خواهد گفت :

هدف من این است که...  .

اصلا هیج موجودی در عالم بدون هدف نمی تواند زندگی کند ، در بد ترین حالت برخی افراد که در ظاهر بی هدف هستند وقتی از ایشان بپرسی هدفت از زندگی چیست ؟ خواهد گفت : هدف من این است که عمرم را به صورتی بگذرانم تا در نهایت به اتمام برسد ! به قول خودمان این فرد از زندگی سیر شده و دنبال آن است که بمیرد .

خود این نیز یک هدف است .

کاری به درست و یا غلط بودن اهداف انسانها در زندگیشان نداریم،سخن این است که همه افراد بشر بلکه تمام حیوانات ولو به صورت غریزی هدفی را دنبال می کنند اما برخی هدف های آبکی و بیهوده را در سر می پرورانند که موتور حیاتشان را تنها در محدوده حیات دنیا به حرکت در می آورد و برخی دیگر اهدافشان در حوزه امور معنوی و متناسب با ثواب و نعمت های الهی است ، اما برخی انسانها هدف متعالی عظیمی را در سر می پرورانند که عقل های عادی از درک آن عاجز هستند، آنها خود خدا را می خواهند .

وقتی از ایشان می پرسی به کجا می روی ؟ می گوید :«به سوی پروردگارم! »

و اگر بپرسی چگونه؟ می گوید : « خود او راه را برایم خواهد گشود! »

همانگونه که ابراهیم علیه السلام پس از آن که از مهلکه آتش نمرود به سلامت بیرون آمد فرمود :

﴿إِنِّی ذاهِبٌ إِلى رَبِّی سَیَهْدِینِ﴾_[1] من به سوی پروردگارم می‌روم، او مرا هدایت خواهد کرد!

 آنان که ابراهیم وار پای در مسیر عشق لایزال  و همیشگی الهی گذاشته و او را معشوق خویش انتخاب کرده اند ، خدای متعال نیز به آنان توجه نموده و قبل از این که عشق آنان را بپذیرد در میدان امتحانات متعددی قرارشان می دهد تا صدق نیتشان روشن گردد و وقتی از امتحانات و ابتلائات به خوبی بیرون آمدند خدای متعال ایشان را به وادی عشق خود راه داده و او نیز عاشق آنان می شود و وقتی خدا عاشق آنان شد معادلات تغییر می کند .

اگر انسانی که در مسیر عشق الهی صادقانه گام برداشته در معرض خطر قرار گیرد خدای متعال او را حراست می کند و اگر در دام معشوق های دیگر قرار گیرند خدای متعال با غیرت خویش جلوه کرده و بنیان تمام عشق های پوشالی را بر می چیند . این جاست که امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود :

«الْهِجْرَانُ عُقُوبَةُ الْعِشْقِ‏»_{(بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏75، ص: 11)}دوری عقوبت عشق است .

آن که خدای متعال او را برای خود برگزیده ،عاشق هر چیز غیر خدایی که شود او را از آن جدا می کند چرا که او غیور است ، امام صادق علیه السلام فرمود :

«إِنَّ اللَّهَ‏ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى غَیُورٌ یُحِبُّ کُلَّ غَیُورٍ وَ لِغَیْرَتِهِ حَرَّمَ‏ الْفَوَاحِشَ ظَاهِرَهَا وَ بَاطِنَهَا.»_[2]  همانا خدای متعال غیرت مند است و هر غیور غیرت مندی را دوست دارد و به خاطر غیرتش است که تمام فواحش و کارهای زشت ظاهری  و باطنی را حرام کرده است .

 در عالم عاشقی هر نوع محبتی غیر محبت الهی فساد و فحشائی است که موجب محرومیت از طعم لذت بخش محبت الهی می شود و به همین دلیل خدای متعال با ولایت الهیه خود اسباب عالم را به نحوی کنار هم می چیند تا آنان که دوستش دارند در دام عشق های پوشالی نیافتند .

یکی از موثقین مورد اطمینان نقل می کند که :

از دوران کودکی می دیدم به هر شی یا شخصی که محبت پیدا می کنم پس از اندک زمانی آن شیء از دستم رفته و بین من و آن شخص کدورت و دشمنی بوجود می آید ، می گوید این امر در تمامی زوایای زندگی ام  جریان داشت تا آن که تصمیم گرفتم دیگر عاشق هیچ چیز و هیچ کسی نشوم ، تا آن که از این قانون خدا مطلع شدم که خدا غیور است و برای عشق خود هیچ غیری نمی پسندد ، لذا از آن زمان سعی کردم تمام محبت هایم را در طول محبت الهی قرار دهم و برای او اشیاء و اشخاص را دوست داشته باشم . پس از آن که باور و اعتقاد خود را این گونه تغییر دادم دیدم که نه تنها عاشق همه عالم و آدم ها شده ام بلکه آنان نیز با من دوست شده اند و حتی در زندگی زنا شویی خود نیز این قانون را حاکم ساختم و هر از چند گاهی که از این امر غافل می شدم به طرز حیرت انگیزی می دیدم که بدون هیچ دلیلی بین من و همرم کدورت و ناراحتی پیش می آید . این جا بود که واقعا فهمیدم خدای متعال من را برای دوستی و عاشقی خویش برگزیده است به همین دلیل بر من غیرت می ورزد.

این جاست که قوانین عالم عشق و دوستی خدای متعال راه را برای سیر معنوی انسان به عالم حقیقت گشوده و او را در مسیری قرار می دهد که انتهایش لقاء الله است،مقامی که نه عقل بشری و نه فهم به آن دست پیدا نمی کند تا جایی که قرآن نیز قابلیت انعکاس کیفیت لذت آن را نداشته به نحوی که خدای متعال تنها سربسته فرمود :

 ﴿فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ﴾ _[3]   هیچ کس نمی‌داند چه پاداشهای مهمّی که مایه روشنی چشمهاست برای آنها نهفته شده!

برای چشیدن این عشق باید خود را کشت

 ﴿فِی ذلِکَ فَلْیَتَنافَسِ اَلْمُتَنافِسُونَ﴾_[4] برای رسیدن به نعمت هایی این چنینی باید بر یکدیگر پیشی گیرند!

چرا که این جا انسان به حیات طیبه ابدی می رسد

عـشـق بورز ای پسر،در ره عـشـق باز سر              کشته عشق دوست را ، تازه حیات می رسد 

_[5]

────────────────────────────

[1] (سوره صافات ، آیه 99)

[2] (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏5، ص: 536)

[3] (سوره سجده ، آیه 17)

[4] (سوره مطففین ، آیه 26)

[5] (دیوان اشعار فیض کاشانی- غزل شماره287)