ضرورت مدیریت لذت ها

یکی از آفات بسیار خطرناک پیش پای طالبان سعادت بطالت و غرق شدن در لذت های وهمی است، آنان که به مقامات بالای توحیدی رسیده اند همگی از ساعات و روزها و اوقات خود مراقبت می کردند تا مبادا گرفتار بطالت و بیهوده کاری شوند . قدیم در نجف اشرف رسم بر این بوده که طلبه­ ها شب‌های جمعه از نجف بار سفر می‌بستند و برای زیارت اباعبد الله الحسین علیه السلام پیاده به  کربلا می رفتند ! نه اینکه بگویند درس تعطیل است برویم بخوابیم! یا اینکه برویم پنج شش ساعت، فیلم‌ تماشا کنیم! و یا فقط برویم گردش کنیم! این صحیح نیست که بگوییم  گردش و تفریح نروید، بلی به اندازه‌اش سیر و سیاحت برای نشاط روح آدمی لازم است اما گاهی تمام زندگی­ بعضی­ها تبدیل به گشت و گذار می­شود! و زندگی این می شود که بخورد، بخوابد و کارهایی برای امرار معاش انجام دهد. صبح بیدار می­شود و تا شب کار می‌کند و اگر روزها و لحظه های عبادت را هم بدین نحو سپری ­کند و فرصت ها را از دست دهد ، پس کی بندگی خواهد کرد؟! کی راه وصال الهی را طی خواهد نمود؟! کی با خدا انس پیدا خواهد کرد؟! و کی همدم اولیاء الهی خواهد شد ،

تو که ناخوانده‌ای علم سماوات              

تو که نابرده‌ای ره در خرابات

تو که سود و زیان خود ندانی

بیاران کی رسی هیهات هیهات

 پس سفارش این است  فرصتی را هم برای بندگی  اختصاص بدهیم.

در جوانی مستی در پیری سستی          

پس کی خدا پرستی؟!

نشاط جوانی ز پیران مجوی    

 که آب روان باز ناید به جوی

اگر  در جوانی زدی دست و پای  

در  ایام پیری به هش باش  و رای

باید هوشیار باشیم تا  مبادا روزی به خود آییم که ساروان عمرمان بانگ سر داده و ما را به سوی حیات ابدی سیر دهد ، اگر در این عالم  به لذت های وهمی  و خیالی دل بستیم و از قیامت غافل شدیم ، در روزی که همه اجر  ومزد تلاش هایشان را می گیرند ما جز وهم و خیالات متاعی نخواهیم داشت ، این یعنی ورشکستگی عظیم .